استفاده از سلول درمانی برای درمان دیابت نوع دو و بهبود وزن

مطالعه ای در Experimental Biology and Medicine به چاپ رسیده است که یک استراتژی درمانی جدید را برای کاهش وزن و دیابت نوع دو معرفی می کند. در این مطالعه دکتر وانگ و همکارانش در دانشگاه جیائو تانگ گزارش کرده اند که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از بافت چربی، تعادل متابولیک را بهبود می بخشد و التهاب را در مدل جانوری کاهش می دهد.

به نقل از medicalnewstoday، شیوه زندگی نوین شهری و بی تحرکی به همراه رژیم های غذایی دارای قند و چربی بالا، دیابت را به یک معضل شایع تبدیل کرده است. آمارهای ارائه شده توسط سازمان سلامت جهانی(WHO) حاکی از این است که ۹۰ درصد از ۳۴۷ میلیون فردی که در دنیا به دیابت مبتلا هستند، دیابت شان از نوع دو است. در بیماری دیابت نوع دو، بدن نمی تواند انسولین را به طور صحیح استفاده کند، نام این فرایند راکه آن را مقاومت انسولینی می نامند. در ابتدا پانکراس انسولین اضافی تولید کرده اما با گذشت زمان نمی تواند انسولین کافی را آماده کند و در نتیجه سطح قند خون افزایش می یابد. اگر این عارضه درمان نشود، سطح قند خون بالا به اندام هایی چون قلب، کلیه، اعصاب و چشم ها آسیب خواهد زد. افزایش وزن یک فاکتور دخیل در بروز دیابت نوع دو است و التهابی که در طی فرآیند افزایش وزن و چاقی رخ می دهد و موجب افزایش مقاومت انسولینی می شود. مطالعات بالینی اولیه نشان می دهد که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی تعادل متابولیکی را در دیابت نوع دو بهبود می بخشد. سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از بافت چربی فراوان هستند و می توانند به راحتی آن را بدست آورد. با این حال، توانایی آن ها برای بهبود عملکرد متابولیک در دیابت نوع دو و چاقی به طور کامل شناخته شده نیست.

در مطالعه ای جدید دکتر وانگ و همکارانش به ارزیابی توانایی سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از چربی برای کاهش مقاومت انسولینی در موش تغذیه شده با رژیم غذایی دارای چربی(HFD) فراوان پرداختند. موش های تغذیه شده با رژیم غذایی دارای چربی فراوان که این سلول ها را دریافت کردند، سطح قند خون کاهش یافته ای را نشان دادند و حساسیت انسولینی را تقویت کردند. مهم تر این که، پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از چربی که neuregulin4 را بیشتر بیان می کردند اثر موثرتری روی کاهش سطح قند خون و مقاومت انسولینی داشت. به نظر می رسد که این اثرات سودمند ناشی از سرکوب التهاب و تقویت بازجذب گلوکز در عضلات اسکلتی و بافت چربی باشد.

در مجموع این مطالعه نشان داده است که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از چربی، تحمل گلوکز و تعادل متابولیکی را در موش های تغذیه شده با رژیم غذایی پر چربی از طریق مکانیسم های متعددی بهبود می بخشد.